Ograniczenia skuteczności polityki pieniężnej

Polityka pieniężna nie jest cudownym środkiem na wszystkie problemy gospodarcze. Gdyby można było je rozwiązać, zwiększając podaż pieniądza, nie byłoby na świecie biednych państw.
Ekspansywna (łagodna) polityka pieniężna, czyli niskie stopy procentowe i duża podaż pieniądza, może w krótkim okresie przyczynić się do poprawy sytuacji gospodarczej (poprawy koniunktury), ale w długim grozi wzrostem inflacji. Ekonomiści mówią o neutralności pieniądza, co oznacza, że w długim okresie nie ma on wpływu na gospodarkę, a o wielkości produkcji czy bezrobocia lub o inwestycjach decydują czynniki realne, takie jak kapitał finansowy, kapitał ludzki, efektywność gospodarowania.
Obniżenie stóp procentowych może wcale nie zwiększyć popytu. Taka sytuacja może mieć miejsce, gdy przedsiębiorcy z uwagi na słabą koniunkturę nie zdecydują się na nowe inwestycje. Podobnie konsumenci wstrzymają się z dokonaniem zakupów, mimo niskich stóp procentowych, aż do czasu poprawy koniunktury i wzrostu dochodów.
Banki centralne we wszystkich krajach podnoszą i obniżają stopy procentowe oraz stosują pozostałe narzędzia regulacji podaży pieniądza, mając na uwadze z jednej strony stabilność cen, a z drugiej koniunkturę gospodarczą. Większość banków jest konserwatywna w swojej polityce i większą uwagę zwraca na stabilność cen, niż na wzrost poziomu produkcji czy spadek bezrobocia. W długim okresie jest to uzasadnione, ale w krótkim prowadzi do poważnych problemów gospodarczych, politycznych i społecznych.
Powyższy artykuł zamyka cykl informacji na temat systemu bankowego w Polsce.